Het overlijden van pastor Jan Broersen raakt ons allemaal. Dat blijkt onder meer uit de reacties op onze Facebookpagina. Er werden ook verhalen over Jan gedeeld. Deels staan die in de nieuwsbrief van de Mattheuskerk. Het lijkt ons goed die verhalen te delen op onze website. Heeft u een verhaal over Jan die u met anderen wilt delen? Stuur deze dan naar info@mattheuskerk.nl. Dan voegen wij uw verhaal toe aan de verhalen van nu.
Mijn herinnering aan Pastor Jan (Eline van der Vlerk)
Pastor Jan Broersen, een lieve man met oog voor alle mensen, jong en oud.
Ik heb mooie herinneringen aan hem, als klein meisje vond ik het altijd prachtig als hij na de viering smarties uitdeelde uit zijn blauwe bewaarblik. Als misdienaar heb ik met hem vele vieringen mogen meemaken, van donderdagavondvieringen in de werkplaats, op zaterdag, zondag en hoogtijdagen. Vieringen waarin hij ruimte gaf voor eigentijds vieren, van lief en leed delen. Met daarin vaak een boodschap van wie goed doet, goed ontmoet. Waardevolle lessen om mee te nemen. Omdat het om mensen gaat, blijft voor altijd met hem verbonden.
Eline
Ook Ceciel heeft haar fijne herinneringen aan Jan:
Voor mij is Pastor Jan Broersen mijn verbinding met het geloof. Zonder Jan was ik al heel lang geleden afgehaakt om naar de kerk te gaan. Zijn gave om met woorden de bijbel te verbinden met het heden. Om keer op keer te boeien, je iets mee te geven om over na te denken. Om vrede, rust en stilte te verbinden met liefde, licht en leven. Om in ons drukke bestaan een rustpunt te zijn, een richting, verbinding tussen mensen te zijn. Keer op keer.
Zijn kracht en eigenzinnigheid heeft ervoor gezorgd dat er een prachtig bloeiende gemeenschap is ontstaan die oud en jong kon boeien. De eigenzinnigheid en kracht die hij ons heeft voorgedaan heeft ook voor een tweedeling gezorgd. Wij zijn zo ontzettend verwend geweest met een voorganger als Jan, met zijn visie op geloven. Een visie die wij willen koesteren, doorgeven en veiligstellen. Wij zullen Jan ontzettend missen, maar wij zullen ook oogsten wat hij heeft gezaaid. Dierbaar in zoveel opzichten, wij zijn bevoorrecht dat wij Jan op ons pad hebben ontmoet.
John van der Sluijs omschreef zijn herinnering als volgt:
Jan was een Herder
Ik kwam in 1985 in Zaandam wonen en was zoekende naar een kerk, een gemeenschap die inspireerde en het geloof eigentijds vorm gaf. Wat een geluk dat ik de Jozefkerk vond. De eerste viering die ik bijwoonde maakte ik, na afloop, met Jan en voorzitter Cees Weel kennis. Een hartelijk welkom. Daarna vond ik mijn weg binnen de Jozefkerk snel. Ik voel me samen met Trudy nog steeds thuis in onze gemeenschap, nu Mattheus.
Jan verstond de gave om mensen te verstaan, te inspireren en te verbinden. Met zijn brede pastorale ervaring kon hij tijdens verkondigingen de bijbelteksten goed duiden naar onze tijd. Ik absorbeerde vaak een praktische en perspectief biedende boodschap.
Jan was een inspirator, een bouwer van goede werken. Hij gaf ruimte aan jong en oud in hun zoektocht naar geloof en hij moedigde nieuwe initiatieven in het kerkenwerk aan. Jan was geen bange man. Hij stelde menigmaal de zorg en het geluk van mensen vanuit zijn geloofsopvatting boven de regels van de kerk. Iedereen was welkom. Geaardheid, ras of cultuur maakte hem niet uit: iedereen had recht op zijn luisterend oor, op het Woord en hij deelde iedereen brood en wijn. Want een ieder mocht verbonden zijn met de ander en met De Eeuwige. Jan verstond, voorleefde en leerde ons de diepe betekenis van menswording en samenleven, in het spoor van Jezus van Nazareth: Er Zijn voor de Ander, Omdat het om Mensen gaat.
Trudy en ik herinneren Jan met veel respect en grote dankbaarheid. Het vruchtbare werk dat hij met zorg en toewijding zoveel mooie jaren in samenwerking met vele mensen binnen de Jozef- en Mattheusgemeenschap heeft verricht, dragen we voor altijd mee in ons hart. Met Hans en de anderen zijn we geroepen om zijn werk, zijn geloofsvisie blijvend vorm te geven. Daarin zal deze kostbare Mens, pastor Jan, voortleven.
Dat er vrede mag zijn in ons hart,
En stilte in diepst van ons wezen.
Die stilte waarin we Jan ontmoeten, herder, reisgezel,
Die ons leerde elkaar te dragen,
Omdat het om mensen gaat.
Die stilte waar je iets kunt horen
Van de klank die ons is gegeven van in den beginne.
Een naam die Liefde is, Licht en Leven.
Herinneringen aan Jan Broersen (Paul de Haan)
Jan was niet mijn godsdienstleraar op het Michaëlcollege, dat was zijn collega Jan Peeters. Mijn eerste contact met Jan was in 1972 het uitje met Havo 4 naar Parijs. De beide godsdienstJannen gingen voor het eerst mee, als leiding samen met opperhoofd Wil Waardijk. Ik herinner mij er nauwelijks meer wat van, behalve die avond dat we met wat leerlingen ’s avonds laat in de slaapkamer van de jeugdherberg met gitaar luid popliederen aan het zingen waren, waar Jan -binnengekomen op onze kamer- als hardste meebrulde. Toen stormde Wil Waardijk woedend naar binnen om ons tot de orde roepen, niet wetende dat ook Jan een onderdeel van de herrie vormde. Wil droop af en we lagen slap van het lachen. Dit was nog niet eerder vertoond met een leidinggevende naast Wil.
Nadat ik in 1977 schoolmeester werd bezocht ik Jan jaarlijks rond Pasen in zijn woning in Zaandijk. Daar praatten we onder het genot van een kop koffie over het geloof en het leven en nam ik een dertigtal exemplaren van de tekst van Jesus Christ Superstar mee om te gebruiken in mijn lessen aan de kinderen en bracht ze erna altijd weer terug. Er staat nog één exemplaar van in mijn boekenkast.
In 1983 stierf onze bisschop Zwartkruis aan een hartaanval, kort nadat hij gehoord had dat Rome zonder enig overleg een aards-conservatieve opvolger had benoemd. Ik was zo boos om deze afwijzing van de vernieuwende lijn die Zwartkruis had ingezet, dat ik besloot om Jan te vragen mij uit te laten schrijven als katholiek. Ik vergeet zijn reactie nooit. “Paul”, zei hij, “ik stuur je naar huis en geef je mee ‘laat niemand van bovenaf ooit je geloof afpakken, dat is iets van jezelf’. Wanneer je over twee dagen je nog steeds wilt laten uitschrijven, kom dan weer langs en zal ik aan je wens voldoen”. Ik ben nooit meer teruggekomen, d.w.z. niet meer met die vraag.
In 1990 trouwde ik in de Jozef met Elly. Tijdens de voorbespreking bij Jan in de pastorie moest zij hem melden dat zij al eens voor de kerk getrouwd was en later gescheiden. Jan merkte op dat nogmaals voor de kerk trouwen niet mogelijk is omdat de kerk een scheiding niet toelaat, ook niet wanneer ze al jarenlang voor de wet gescheiden is. Ze zou de bisschop eerst formeel om toestemming voor een kerkelijke scheiding zonder schuld moeten vragen. Waarop Jan fijntjes opmerkte: “Maar we kunnen het natuurlijk ook stiekem doen zonder toestemming van hogerhand, ze zullen het in Haarlem en Rome nooit weten.” Waarna hij glimlachend een hap van zijn moorkop nam. En dus trouwde Jan ons kerkelijk in de Jozef en bevestigde hij het huwelijk netjes in ons trouwboekje. Elly en ik zijn inmiddels al weer jaren in vriendschap gescheiden, maar het trouwboekje met Jans notitie heb ik nog steeds.
En daarnaast de vele herinneringen uit de tijd dat ik dirigent van het jongerenkoor van de Jozef was en de jaren als voorzitter van de parochieraad. Ik was kind aan huis in de pastorie. Maar ook de uitvaart van mijn ouders, de parochiedagen en de vele feesten, jubilea en evenementen. De laatste keer dat ik Jan veelvuldig sprak was acht jaar geleden rond het overlijden en de uitvaart van mijn moeder.
De 30e augustus staat in mijn geheugen gegrift. Ik kwam jaarlijks trouw op Jan’s verjaardag. Wat ik mij met name herinner zijn de schalen vol gebak van Buter, de vele broodjes en de keuken vol met noeste werkers die zorgden voor de natjes en droogjes onder aanvoering van Hans. Nadat ik begin deze eeuw naar Berlijn verhuisde en niet meer op verjaarsvisite kon komen, belde ik Jan altijd op deze dag en dat deed hem duidelijk goed. De laatste keer dat ik hem belde om hem te feliciteren was ruim vijf jaar geleden. Toen merkte ik dat hij tijdens het korte gesprek niet meer wist wie hij aan de telefoon had. Ik realiseerde mij dat hij een ouderdomsziekte had waar geen weg meer terug was. Ik besloot niet meer te bellen, het deed mij verdriet. Jan Broersen, een goed en mooi mens, een vriend van de familie.
Beste Hans, bedankt voor al je jarenlange zorgen voor hem. Lieve Jan, bedankt voor 50 jaar lief en leed en inspiratie. Rust zacht en in vrede.
Paul de Haan