Maar liefst 20 deelnemers van de Mattheus meldden zich afgelopen week in Velsen Noord in een oud (en koud) kerkje voor een bijzondere belevenis, zonder dat je maar iets van ziet. ‘In het Donker Gezien’ heet het. Waar gaat dit over, zult u denken? Laten we dat dan maar verhelderen. In het kader van het jaarthema ‘Zien met Nieuwe Ogen’, stelde Christel voor om met de jongerengroep een experience aan te gaan. Hoe is het als je helemaal niet kan of heel slecht kan zien? Wat zie je in het donker? En hoe zie je dan met nieuwe ogen. Een rondleiding door blinden en slechtzienden bij ‘In het Donker Gezien’ hielp ons verder.
Wat er gebeurde
Met een groepje van vijf mensen staan we plots in het donker. Een plek waar je geen hand voor ogen ziet. Het is best koud buiten, ik hoor de vogels duidelijk zingen en neem het geluid van razend verkeer in de verte waar. Ik loop op een kiezelpad, maar ik heb geen idee waar ik ben. Zou het een park zijn? Onze gids Annemarie helpt ons: “We gaan via het park naar de winkel. Ik ken de weg, volg mij maar”. Makkelijker gezegd dan gedaan. Met een stok in de linkerhand probeer ik mijn weg te bepalen. Ik loop achteraan en wil de groep zeker niet verliezen. Ik zie hier helemaal niets. Ik hoor een watervalletje. Dan voel ik aan een beeld, maar weet niet wat het is. Kon ik het maar zien. Het blijkt een man met een kind te zijn, bij een fonteintje. Het is best beangstigend in het donker. Gelukkig voel ik mijn voorganger. Laat ik haar maar volgen, dan komt het vast goed. In de winkel tasten we in het duister. Op de toonbank liggen spulletjes. Ik krijg een opdracht van de gids om iets te betasten en te vertellen wat het is. Een is een naakte vrouw dat merk ik al snel (iedereen jaloers natuurlijk). Ze heeft haar hand in haar zij. Maar ze is niet groter dan 30 centimeter. De naakte vrouw blijkt een beeldje van brons. We vervolgen onze weg en komen op de Damstraat in Amsterdam uit. Wat is het een herrie met al dat verkeer, toeterende auto’s, langsrijdende trams, fietsers die bellen en honden die blaffen. Tot overmaat van ramp is de stoep opgebroken. “Ga er maar overheen”, vertelt de gids. Wederom makkelijker gezegd dan gedaan. Voetje voor voetje dan maar en ik houd contact met mijn voorgangster. Tenslotte komen we uit in een bar. Ook daar zie je helemaal niets, maar het is wel lekker warm. Ik bestel wat drinken aan de bar en betaal met muntgeld. Tja, is dit nou een duppie, 20 cent of 50 cent? Ik vertrouw maar op de barman. Ik betaal teveel en krijg geld in mijn hand terug gedrukt. En mijn flesje drinken met een rietje. Dan blijken er meer mensen te zijn in de bar. Ik hoorde ze wel, maar had ze nog niet gezien. En er komen steeds meer mensen bij. Allemaal blind, dat schept een band. Maar ik weet ook dat dat maar tijdelijk is. Straks kan ik weer zien. De gidsen van onze groepen vertellen hun ervaringen uit het dagelijks leven. Dan wordt je extra bewust waar je tegenaan loop (letterlijk en figuurlijk) als je blind bent. Dat je wel eens de weg kwijt bent, maar met hulp van je geleide hond of mensen toch weer komt waar je zijn moet.
De experience van een deelnemer
Bas Onrust nam ook deel aan deze experience. Hij verwoordde het zijn beleving als volgt: “Het gaf mij een goede voorstelling om te ervaren hoe het is om blind te zijn. het maakte mij sterker om te ervaren waar ik ondanks mijn handicap op dat moment nog toe in staat was met de juiste aanwijzingen van een blind/slecht ziend persoon. Ik weet als geen ander dat gezondheid geen vanzelfsprekendheid is in het leven.”
Wat je eraan hebt
Deze experience opende mijn ogen. Zien met nieuwe ogen, geven om je medemens, elkaar helpen en verder komen. Toepasselijker kan ons jaarthema toch niet zijn. Iedereen kan deze experience beleven. Ga naar In het Donker Gezien.
Paul van der Veer
